Popraw wydajność systemu i wydajność graficzną przy pracy z rysunkami. Używaj trybu modelu odciążonego, trybu dużego złożenia, rysunków odłączonych itp., aby zmniejszyć zapotrzebowanie na zasoby systemowe. Korzystaj z trybu modelu odciążonego i trybu dużego złożenia w celu poprawienia wydajności. Otwieraj rysunki bez plików modelu w pamięci za pomocą funkcji rysunków odłączonych. Usuwaj problemy z przenikaniem złożeń, aby rozwiązać problemy z wyświetlaniem.
Naucz się tworzyć kilka typów wyprowadzonych widoków rysunku i poznaj niepowtarzalne cechy charakterystyczne poszczególnych typów widoków. Wyprowadzony widok rysunku tworzy się, używając odniesienia do istniejącego widoku rysunku. Twórz widoki rzutowania przez „złożenie” istniejącego widoku rysunku. Rzutuj widok normalny do wybranej krawędzi w celu utworzenia widoku pomocniczego. Pokazuj fragmenty widoku w powiększonej skali za pomocą widoków szczegółów. Twórz widoki rysunku względem płaszczyzn lub ścian planarnych w modelu. Pracuj na fragmencie widoku rysunku przez obcięcie i ukrycie zbędnych elementów. Skracaj istniejące widoki rysunku za pomocą widoków przerwań.
Używaj narzędzi wyboru do wybierania komponentów w złożeniu. Narzędzia wyboru upraszczają wybieranie komponentów o podobnych właściwościach lub komponentów położonych blisko siebie. Wybieraj komponenty przez przeciągnięcie ramki. Wybieraj komponenty, korzystając z objętości. Izoluj komponenty. Wybieraj komponenty za pomocą warunków takich, jak „ukryte”, „powiązane” lub „wewnętrzne”.
Poznaj operację „Odgięcie dookolne”, w tym szkicowanie profilu, wybór krawędzi i inne przydatne opcje. Utwórz odgięcie dookolne. Poznaj i opanuj różne opcje odgięcia dookolnego.
Utwórz sprężynę za pomocą operacji wyciągnięcia po ścieżce zdefiniowanej w kontekście złożenia. Następnie utwórz animację sprężyny, dodając napęd liniowy w menedżerze ruchu MotionManager. Utwórz animację. Utwórz model sprężyny za pomocą wyciągnięcia po ścieżce w kontekście. Dodaj napęd liniowy na potrzeby rozciągania i ściskania sprężyny. Poznaj wpływ błędów przebudowy na animacje.
Dodawaj każdy z sześciu typów wiązań mechanicznych w celu kontrolowania stopni swobody komponentów przy projektowaniu mechanizmów. Powiąż walec, płaszczyznę lub punkt z szeregiem stycznych ścian za pomocą wiązania popychacza krzywki. Ogranicz ruch obrotowy między dwoma komponentami wiązaniem zawiasu. Przenieś jeden komponent liniowo, aby przenieść inny obrotowo za pomocą wiązania mechanizmu zębatkowego. Dodaj relację skoku między obrotem jednego komponentu a translacją drugiego za pomocą wiązania śrubowego. Obróć dwa komponenty względem siebie za pomocą wiązania kół zębatych lub wiązania połączenia uniwersalnego.
Powiąż punkt lub wierzchołek komponentu ze ścieżką w złożeniu. Następnie kontroluj odchylenie w poziomie, nachylenie w pionie oraz przechył boczny komponentu w czasie jego ruchu wzdłuż ścieżki. Określ elementy dla wiązania ścieżki. Edytuj wiązanie ścieżki w celu kontrolowania odchylenia w poziomie, nachylenia w pionie oraz przechyłu bocznego komponentu.
Twórz notatki z tekstem połączonym z istniejącymi wymiarami i dostosowanymi właściwościami. Łącz notatki z wymiarem. Edytuj blok tytułowy rysunku, aby dodać notatki połączone z właściwościami modelu. Dodawaj informacje o właściwościach rysunku, aby wypełnić blok tytułowy.
Wyśrodkuj komponent względem dwóch ścian rowka za pomocą wiązania szerokości. Dodaj wiązanie szerokości, aby wyśrodkować komponent względem dwóch ścian innego komponentu. Poznaj stopnie swobody, które są ograniczane przez wiązanie szerokości.
Twórz podstawowe, wyrównane, odsunięte i częściowe lub półprzekrojowe widoki obejmujące zakres i właściwości zaawansowane. Dodawaj różne typy widoków przekroju do rysunku. Definiuj właściwości widoku przekroju. Modyfikuj widoki przekroju.
Wstawiaj do istniejących widoków rysunków adnotacje, w tym dostosowane notatki, tolerancje położenia i kształtu oraz bloki. Twórz adnotacje i symbole. Twórz bloki na podstawie geometrii i notatek. Zapisuj bloki w pliku. Wstawiaj bloki do rysunku.
Operacja złożenia Pas/Łańcuch łączy koła pasowe luźne, koła pasowe lub koła łańcuchowe w celu osiągnięcia zamierzonego obrotu kilku komponentów jednocześnie. Opcjonalnie można utworzyć część komponentu pasa lub łańcucha. Wybierz krawędzie kół pasowych i kół pasowych luźnych operacji złożenia pasa/łańcucha. Ustaw właściwości operacji złożenia pasa/łańcucha.
Używaj poleceń widoku rysunku, które są charakterystyczne dla pracy z modelami złożeń obejmującymi widoki wyrwania przekroju, widoki pozycji alternatywnej i widoki rozstrzelone. Używaj właściwości widoku rysunku do przedstawiania konfiguracji złożenia. Twórz widoki wyrwania przekroju, aby wyświetlać wewnętrzne komponenty złożenia. Twórz widoki pozycji alternatywnej, wykorzystując istniejącą lub nową konfigurację. Twórz rozstrzelone widoki rysunku złożenia.
Polecenie Lustro komponentów tworzy wersje przeciwnej strony — ale poza tym identyczne — części lub podzespołów. Określ, dla których komponentów ma zostać utworzone odbicie, a które mają zostać po prostu skopiowane (odbicia lustrzanego nie należy tworzyć w przypadku łączników). Geometria odbitego w lustrze komponentu zmieni się, tworząc wersję lustrzaną, nazywaną także wersją „przeciwnej strony”. Twórz odbicia lustrzane komponentów względem płaszczyzny złożenia. Twórz odbite w lustrze wersje części w złożeniu. Twórz wersje przeciwnej strony części.
Bloki grupują elementy szkicu i wymiary razem, aby wspólnie przemieszczały się w szkicu. W połączeniu ze szkicem układu pozwalają przejść bezpośrednio od szkicu złożenia do pełnego złożenia. Utwórz, wyedytuj i zapisz bloki. Utwórz szkic układu złożenia za pomocą bloków. Zbuduj komponenty złożenia na bazie istniejących bloków.
Twórz stany wyświetlania w celu sterowania widocznością i stylem wyświetlania komponentów. Stany wyświetlania można łączyć z konfiguracjami złożenia. Stany wyświetlania mogą sterować stanem ukrycia/widoczności, trybem wyświetlania, wyglądem i przezroczystością komponentów. Dodawaj stany wyświetlania do złożenia. Modyfikuj właściwości wizualne komponentów za pomocą stanów wyświetlania. Poznaj techniki wyboru komponentów. Używaj okienka wyświetlania. Otwieraj złożenia według określonej konfiguracji i określonego stanu wyświetlania. Łącz stany wyświetlania z konfiguracjami.
Wiązanie złączki liniowej łączy translację jednego komponentu z translacją innego komponentu. Translacja przebiega wzdłuż osi zdefiniowanej względem początku układu współrzędnych złożenia lub komponentu odniesienia. Wybierz ściany i komponenty odniesienia w celu zdefiniowania wiązania złączki liniowej. Ustaw współczynnik ruchu jednego komponentu względem drugiego.
Powiąż dwa podobne elementy (punkty, krawędzie, ściany itp.) tak, aby były symetryczne względem płaszczyzny lub ściany planarnej. Wiązanie symetryczne nie wymusza symetryczności komponentów, a jedynie wybranych elementów. Poznaj dopuszczalne wybory w przypadku wiązania symetrycznego. Powiąż dwie ściany planarne tak, aby były symetryczne względem płaszczyzny odniesienia.
Dostosuj gęstość siatki, aby ustawić dokładność symulacji. Uruchom symulację. Użyj kreatora SimulationXpress, aby wyświetlić wyniki, takie jak naprężenie, przemieszczenie, deformacja oraz współczynnik bezpieczeństwa symulacji. Wygeneruj i zapisz plik eDrawings lub dokument Word z wynikami symulacji. Dostosuj siatkę w symulacji. Uruchom symulację. Zinterpretuj wyniki symulacji. Wygeneruj plik eDrawings lub dokument Microsoft Word z wynikami.
Użyj technik obróbki powierzchni do utworzenia dostosowanych łączeń, jeśli zaokrąglenia przynoszą niepożądane wyniki. Usuń zbędne ściany z modelu za pomocą polecenia Usuń ścianę. Użyj krzywizn ściany i szkiców do utworzenia granic przycinających. Przytnij ściany w celu utworzenia czystej granicy dla łączenia. Użyj polecenia Wypełnienie powierzchni, aby utworzyć powierzchnię styczną do wszystkich przylegających ścian. Użyj polecenia Połącz powierzchnie, aby połączyć obiekty powierzchniowe w modelu. Użyj polecenia Pogrubienie, aby przekształcić powierzchnie w geometrię bryłową.
Utwórz zaokrąglenie o zmiennym promieniu, jeśli ustawiasz wartość promienia w wybranych wierzchołkach i punktach kontrolnych. Można również ustawić promień zerowy, aby wymusić zejście się zaokrąglenia w punkcie. Twórz zaokrąglenia, w przypadku których promień zmienia się wzdłuż wybranej krawędzi. Modyfikuj wartość promienia w wierzchołkach lub punktach kontrolnych. Twórz zaokrąglenia o zerowym promieniu, w przypadku których zaokrąglenie musi schodzić się w punkcie.
Wyciągnięcie po profilach tworzy operację poprzez utworzenie przejść pomiędzy profilami. Wyciągnięciem po profilach może być baza, dodanie, wycięcie lub powierzchnia. Wymagany efekt można osiągnąć, określając powiązania i parametry połączenia. Utwórz podstawową operację wyciągnięcia po profilach między dwoma profilami. Udoskonal kształt za pomocą krzywej linii środkowej, powiązań końcowych i punktów połączenia. Wybierz odpowiednio profile wyciągnięcia po profilach i punkty połączenia.
Poznaj najlepsze praktyki w zakresie tworzenia szkiców profilu wyciągnięcia po ścieżce. Dodawaj relacje między elementami szkicu profilu a krzywymi prowadzącymi. Twórz relacje szkicu zapewniające prawidłowy kształt profilu wzdłuż całej ścieżki. Konfiguruj ścieżkę i krzywe prowadzące przed utworzeniem szkicu profilu. Dodawaj relacje przebicia pomiędzy krzywymi prowadzącymi a szkicem profilu. Twórz operacje wyciągnięcia po ścieżce za pomocą krzywych prowadzących. Używaj relacji prostopadłych i równoległych w celu zdefiniowania profilu wyciągnięcia po ścieżce.
Łącz istniejące komponenty przy użyciu ortogonalnych rur cienkościennych i standardowych łączników z biblioteki. Używaj narzędzia Automatyczna trasa, aby automatycznie generować trasy Dodawaj standardowe łączniki do złożeń. Twórz ortogonalne trasy między operacjami.
